วันนี้ ขณะที่ผมกำลังจะลุกออกจากร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านจรัญสนิทวงศ์ แว่นตา AO (แว่นลายกระสีน้ำตาลในภาพ) ของขวัญวันเกิดครบรอบอายุ 30 ปีของผมก็มีอันต้องพลัดพรากจากผมไป เพราะมันได้พลัดหล่นลงจากโต๊ะอาหาร สู่คลองข้างร้าน
ทันทีที่แว่นตาของผมกระทบผิวน้ำและจมหายไป ผมเดินไปหาพนักงานของร้าน เพื่อขอความช่วยเหลือ หรือขอแนวทางแก้ปัญหา แต่พนักงานร้านกลับพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า ไม่สามารถช่วยเหลือได้
คำตอบและท่าทางของพนักงานกลุ่มนั้นทำให้ผมไม่พอใจมาก
แต่ผมยังไม่หยุดคิดที่จะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
“แว่นตาอันนี้มีความสำคัญกับผมมาก มากกว่าราคาของมัน”
และผมคิดว่า ผมควรจะมีทางเลือกที่ดีกว่า แค่การปลง เมื่อคิดเช่นนั้น ผมจึงเดินออกจากร้านเข้าสู่ตัวชุมชน เริ่มพูดคุยกับชาวบ้าน โดยเริ่มที่คำถามว่า คลองนี้ลึกแค่ไหน? คำตอบที่ผมได้นั้น ค่อนข้างจะโหดร้าย เพราะ วัยรุ่นคนนั้นบอกผมว่า
“ลึกมากครับ มิดหัว”
ถึงแม้ข้อมูลนี้จะทำให้ผมมีความหวังในการได้แว่นคืนน้อยลง แต่ผมยังไม่ละความพยายาม เพราะผมยังคิดว่า ปัญหานี้ยังน่าจะมีทางแก้
แผนต่อมาของผมจึงเป็นการตามหา กระชอน กระชอนสำหรับหย่อนมันลงไปในน้ำเพื่อช้อนเอาแว่นตา
เมื่อความคิดเรื่องกระชอนผุดขึ้น ผมจึงเงยหน้ามองหาสถานที่ที่เหมาะสมที่จะมีกระชอน และในระยะสายตาก็เห็นวัดแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นเองผมคิดว่า วัดน่าจะเป็นที่พึ่งของผมได้ ผมจึงรีบเดินเข้าไป มองหากระชอน และไม่นานผมก็พบกับสิ่งที่กำลังตามหา
เมื่อเห็นกระชอน ผมจึงเริ่มตามหาคนที่มีอำนาจในการตัดสินใจเรื่องการให้ยืมกระชอน และผมก็เห็นหลวงพ่อรูปหนึ่ง ผมไม่รอช้า ผมรีบเดินเข้าไปหาท่าน และยกมือไหว้พร้อมกับขอยืมกระชอนจากท่าน
และขณะที่ผมกำลังบอกเหตุผลในการยืมกระชอนของวัดกับหลวงพ่ออยู่นั้น ลุงคนหนึ่งซึ่งเดินผ่านมาได้ให้ข้อมูลกับผมว่า กระชอนที่ผมเห็นนั้นชำรุด อีกทั้งคลองแห่งนี้ยังลึกเกินกว่าด้ามกระชอนจะช้อนถึงก้นคลองได้
เขาจึงแนะนำวิธีที่น่าจะประสบความสำเร็จมากกว่าคือ การจ้างพนักงานของร้านอาหารให้ช่วยดำน้ำเพื่องมหาแว่นตาให้ ซึ่งแม้ว่า คำแนะนำของลุงจะฟังดูมีเหตุผล แต่จากการประเมินของผมเอง ผมคิดว่าเป็นไปได้ยากที่เด็กในร้านจะยอมดำน้ำลงไปหาแว่นตาให้ผม
ผมจึงบอกกับลุงไปอย่างที่ผมคิดว่า เด็กในร้านไม่น่าจะช่วยผมเรื่องนี้ได้ ลุงจึงแนะนำอีกแนวทางหนึ่ง คือ การว่าจ้างคนในวัดนี้ให้งมให้แทน เมื่อฟังเช่นนั้นผมจึงถามอัตราว่าจ้างที่เหมาะสมจากลุง และได้รับคำตอบว่า 300-400 บาท คือราคาที่สมเหตุสมผล
จริงๆแล้ว แนวทางในการหาคนช่วยดำน้ำงมแว่นให้เป็นแนวทางที่ผมคิดอยู่ในใจก่อนหน้าที่จะเดินมาที่วัด และผมได้ตั้งอัตราให้บริการไว้ในใจที่ 1000 บาทอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินค่าบริการที่ลุงบอก ผมจึงรีบเสนอ ข้อเสนอที่ลุงไม่น่าจะปฎิเสธได้นั่นคือ “ลุงครับช่วยผมหน่อย ผมให้ลุง 500 เลย”
“ลองดู” คือคำตอบของลุง ทันใดนั้นเองลุงรีบกระโดดขึ้นคร่อมจักรยานและถีบไปที่ร้านอาหารแห่งนั้น
และทันทีที่ถึงร้าน ลุงปีนระเบียงร้าน ลงไปยืนที่ตลิ่ง
“ลุงไหวนะ?” ผมถามเพื่อย้ำความพร้อมของลุง และเพื่อให้แน่ใจว่า ผมจะไม่ทำให้เกิดคดีคนจมน้ำตามมา
ลุงไม่ได้ตอบคำถามของผม แต่ก็เริ่มดำผุดำว่าย ผมซึ่งว่ายน้ำไม่เป็นได้แต่ส่งสายตาช่วยลุ้นอยู่ด้านบน พร้อมกับความหวังอันริบหรี่
ในการดำน้ำแต่ละครั้งกินเวลา 10 – 15 วินาที และในทุกครั้งที่ลุงโผล่หัวขึ้นจากน้ำ ผมจ้องมองด้วยใจระทึก
ขดลวด เป็นสิ่งของอย่างแรกที่ลุงงมพบ
10 กว่านาทีผ่าน ช้อน คือ ของจากใต้น้ำชิ้นที่ 2
ในหลายครั้งที่ลุงโผล่หัวขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่า ลุงจะบอกกับผมว่า “ยาก” เพราะ กระเบื้อง กระจก และขวดที่ก้นคลองมันเยอะ ทำให้การค้นหาลำบาก
และอีกหลายครั้งลุงก็บอกว่า “โอกาสน้อย เปอร์เซนต์น้อย”
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
ลุงบอกกับผมว่า “น้ำเริ่มขึ้นแล้ว เดี๋ยวดำอีก 3 ครั้งถ้าไม่ได้ ก็จะไม่หาแล้ว”
แล้วลุงก็ดำน้ำลงไปอีกครั้ง ผมเริ่มนับ 1 ก่อนที่ลุงจะโผล่ขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่า
ครั้งนี้ ลุงขึ้นมาเกาะขอบตลิ่งนานกว่าปกติ ลุงบอกว่า เดี๋ยวดำอีกครั้งเดียว ถ้าไม่ได้จะเลิกแล้ว เพราะน้ำขึ้น การหาก็จะยากขึ้นไปด้วย ซึ่งนอกจากความยากที่ลุงบอกแล้ว ความเหนื่อยล้าน่าจะเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ลุงบอกเช่นนั้น
แล้วลุงก็ดำน้ำลงไปอีกครั้ง
ก่อนขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่า
ผมตัดใจ พร้อมกับเสียใจ เสียใจให้กับความประมาทของตัวเอง
ระหว่างรอปีนขึ้นฝั่ง ลุงอธิบายว่า ถ้าเป็นของหนักๆ น่าจะหาได้ไม่ยาก เพราะ ถ้ามันตก มันก็จะจมลงไปอยู่ในจุดที่มันตกทันที ไม่เคลื่อนไปไหน แต่แว่นตาซึ่งเป็นของเบาน่าจะถูกน้ำพัดออกไปอยู่ในจุดอื่นได้
คำอธิบายของลุงมีเหตุผล และเหตุผลนั้นยิ่งทำให้ผมเสียใจ
ผมคิดว่า วิธีแก้ปัญหา แก้ความเสียใจ ขั้นต่อไปคือการซื้อแว่นรุ่นเดิมกลับมาใช้ และระหว่างที่ผมกำลังนึกถึงวิธีแก้ปัญหาอยู่นั้น ลุงก็ดำน้ำลงไปอีกครั้ง
ก่อนที่จะผุดขึ้นจากน้ำพร้อมกับมือขวาที่กำแว่นตาสีน้ำตาลอยู่ นี่คือภาพที่ดีที่สุดภาพหนึ่งที่ผมเคยเห็น
ผมร้องตะโกนด้วยความดีใจ
ลุงคือฮีโร่ของผมในวันนี้ ลุงทำให้ผมได้แว่นคืน ทั้งๆที่ดูเหมือนแทบจะไม่มีโอกาสได้มันกลับมาอีกแล้ว
ถึงแม้ลุงจะได้ทำสิ่งที่ยากที่สุดให้เป็นจริงได้ แต่ลุงไม่ได้แสดงอาการดีใจอะไรเป็นพิเศษ และเมื่อขึ้นจากน้ำมายืนได้ ลุงก็ยกฝ่าเท้าที่เปื้อนเลือดให้ดู พร้อมกับบอกว่า “นี่แหละคือความยากของการดำหาของในคลองแห่งนี้”
เมื่อรับแว่นจากลุง ผมขอบคุณลุง พร้อมกับจ่ายค่าความช่วยเหลือครั้งนี้ตามที่ได้ตกลงกัน (จริงๆจ่ายไปมากกว่าที่ตกลงนิดหน่อย)
ผมออกมาจากร้านอาหารแห่งนั้นพร้อมกับความดีใจ ไม่มีความคิดเรื่องเสียดายเงินใดๆ และผมยังยิ้มทุกครั้งที่คิดถึงความโชคดีครั้งนี้
ผมช่างโชคดีเหลือเกิน ลุงช่างเก่งกาจเหลือเกิน เรื่องนี้มันช่างสุดยอดเหลือเกิน
------------- ภาคผนวก
เมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว ผมได้รับของขวัญวันเกิดจากคนรักของผมหนึ่งชิ้น เป็นกรอบแว่นตาเก่าสีน้ำตาลลายกระยี่ห้อ American Optical (AO) โดยผู้ให้นั้นบอกว่า เป็นแว่นตาเก่าที่พบโดยบังเอิญภายในบ้าน หลังจากการจัดของ
และสิ่งแรกที่ผมทำหลังจากได้รับแว่นตาแสนสวยอันนี้คือ การหารายละเอียดของรุ่น และราคาขาย ซึ่งจากการค้นหาพบว่า แว่นตารุ่นนี้เป็นรุ่นที่คนยังคงให้ความสนใจในปัจจุบัน และมีราคาพอสมควร เมื่อรู้เช่นนั้นผมยิ่งดีใจขึ้นไปอีก เพราะเท่ากับว่า ผมได้ของที่ทั้งสวย และมีราคามาโดยไม่ต้องซื้อหาหรือแย่งชิง
เมื่อได้มาไม่นาน ผมจึงนำแว่นตาชิ้นนี้ไปตัดเลนส์ เพื่อให้มันถูกใช้งานจริง ตอนแรกตั้งใจเพียงแค่ใส่เลนส์กรองแสง สำหรับนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ แต่เมื่อไปถึงร้านแว่นตา และตรวจวัดสายตา ทำให้ผมพบว่า สายตาผมเริ่มสั้นบ้างแล้ว แถมยังเอียงอีกต่างหาก แผนในการทำแว่นตากรองแสง จึงถูกเปลี่ยนเป็นการทำแว่นสายตาแทน
ถึงแม้จะรู้ตัวว่า สายตาของตัวเองเริ่มสั้น และการใส่แว่นนั้นทำให้ผมดูปัญญาอ่อนน้อยลง และน่าเชื่อถือมากขึ้น แต่ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ผมก็ยังคงเลือกที่จะเปลือยตามากกว่าใส่แว่น แว่น AO อันสวยนี้จึง ถูกหยิบใช้เฉพาะเวลาที่ผมขับรถตอนกลางคืนเพื่อเพิ่มความปลอดภัย กับบางวันที่ได้ออกไปทำอะไรซึ่งจำเป็นต้องใช้ความน่าเชี่อถือเท่านั้น
และในหลายๆครั้งที่ผมใส่แว่นตาอันนี้ออกไป มักมีคนถามว่า ซื้อมาจากไหน ? เมื่อผมตอบว่า ได้มาจากการเจอในบ้านขณะจัดของ คนมักไม่ค่อยเชื่อ และบอกกับผมว่า แว่นรุ่นนี้ ไซส์นี้หายาก ไม่น่าจะได้มาจากการเจอโดยบังเอิญ และเมื่อเร็วๆนี้ผมก็รู้ว่า มันป็นจริงอย่างที่หลายคนบอก เพราะผมมารู้ทีหลังว่าแว่นตาอันนี้ เป็นของที่ถูกซื้อมาใหม่โดยน้องของผู้ให้เอง แต่ผู้ให้กลับเข้าใจไปเองว่า เป็นของที่ถูกพบจากการจัดบ้าน จึงเอามามอบให้ผมเป็นของขวัญ (อ้าว) ซึ่งเมื่อผู้ให้รู้ ก็จำเป็นต้องจ่ายค่าความเข้าใจผิดชดเชยให้กับเจ้าของที่แท้จริงของมัน(ย้อนหลัง)
Read : ข้อเขียนชวนอ่านฆ่าเวลา เยียวยาการนอนไม่หลับ
เรื่องและภาพ : Gengo Serkinov. ชื่อรัสเซีย กินเบียร์ต่างน้ำ นักข่าวบ้ากาม ตามข่าวไม่ทัน
Opmerkingen